بـنـگـر که ناز چشم تو چون سحر و افسون مي کند
آن پـيـچـش گـيـسـوي تـو مـا را چو مجنون مي کند
نــاوک چــو بــر دل مي زنـد مــژگــان تــيـر انـداز تـو
خـود بـنـگر آن تـيـر و کمان دل را چو مفتون مي کند
فــريـاد از آن ابـرو اگـر يـک دم بـه اخـم آيـد بـه خـم
چـنـگـش دل بي تــاب مـا آواي مــحــزون مي کـنـد
شـد دل چـنـان در بـنـد تـو کـز دوري ات حـتي دمي
سـر مي زند بر هر دري آن سان که محنون مي کند
هـر آيـنـه دل شــد پــر از فـريـاد عـشـق و شـور تـو
از تــرس نــامــحـرم ولي ايـن راز مـکـنـون مي کـنـد